Muzg pa shpresë

Nën dritën e zbehtë të muzgut

këmbëzbathur po sillem vërdallë

dëgjoj valët njëra pas tjetrës,

se si vijnë dhe ikin ngadalë.

Dhe si për ironi,

diku brenda tyre

gjej shumë njerëz aq pa vlerë,

që vijnë na marin nga një copëz jete,

e pastaj largohen përnjëherë.

Më vonë më kujtohen ca zëra

që thonin se këto lloj gjëra

rrjedhin vetë natyrshëm,

po atëherë,

pse nuk ua marim dot prapa shpresën

që dikur na vodhën aq rrëmbyeshëm?!

Picture taken from tumblr.

Originally written: December 5th 2015

Prishtinë