Njerëzit vrasin më shumë

Ma tha ai,

Plaku që rrinte poshtë lagjes

Çdo ditë me cigare në dorë,

S'e ndante të shkretën nga vetja

Nga një të re për çdo orë.

Kisha dhjetëra pyetje t'i bëja

Nga një të re për secilën ditë

Sepse në rrudhat e fytyrës së tij

Sikur fshiheshin tërë dhembshuritë...

Dhe në mëngjesin e hershëm

Pas një shëtitjeje të lodhshme ulem pranë tij

Në stolin ku ulej gjithnjë,

Nga aq shumë pyetje që kisha për të

Në atë çast më erdhi vetëm një.

Ç'e shtynte të tymoste kaq shumë,

Ta vriste kohën në atë mënyrë?

Madje ta bënte para të gjithve

Sikur e kishte për detyrë.

Njerëzit e bëjnë këtë,

Të shtyjnë të përpish diçka të hidhur,

Jo vetëm këtë gjë të vogël mes gishtash

Por një jetë të tërë, fliste ai me zë të dridhur.

Të shtyjnë drejt jetës së gënjeshtërt

Brenda së cilës duan që ti të biesh,

Dhe sado fort që përpiqesh

Vie një çast që dot nuk ngrihesh,

Bëjnë sikur u dhimbsesh

Pastaj të lënë, bëhen lloj hijesh.

Ata edhe të besosh të bëjnë,

Por në një vete të përulur

Të mbulojnë me hijen e tyre

Që të kenë kohë vetë për t'u mburrur.

Të vjedhin kohën më të mirë

Kur ëndrrat e tua sapo kanë lindur

Dhe me të vërtetë janë të prirur

T'i shuajnë ato pa u rritur.

-Për disa njerëz bëhet vonë tha,

Krejt çka mund të bësh është t'i falësh,

Ata që më së paku e meritojnë

Ata që s'kanë guxim falje të kërkojnë

Dhe durimin ta lakmojnë.

Krejt çka mund të bësh është të lutesh

Për mendje, se njerëzit vuajnë për të,

Dhe të ulesh kështu para syve të tyre

E të bëhesh sikur s'ka ndodhur asgjë.

Krejt çka mund të bësh është t'u tregosh

Atyre që një copë shprese ende e fshehin,

Që ta ruajnë e ta ujisin vetë

Për atë që e ndriçon,

Se njerëzit atë veç e zbehin...

Po ky tym që të vret akoma

Si pa vetëdije i thash unë,

Më shikoi disi mes lotësh lumë

-Ndonjëherë njerëzit vrasin më shumë.

Originally written on 3rd of May 2017

Picture taken from pinterest